Asgard – w mitologii nordyckiej jedna z Dziewięciu Krain zamieszkana przez dwa szczepy bogów: Asów i (po zawarciu z nimi pokoju) Wanów. Do Asgardu prowadzi tylko jedna droga – Tęczowy Most Bifrost. Schodząc z Tęczowego Mostu, wchodzi się na zieloną równinę Idawall, natomiast najbardziej wysunięte na południe jest Gimle. Siedziba bogów podtrzymywana jest przez czterech krasnoludów: Austriego, Westiego, Nordiego i Sudriego. Inna teoria mówi, że Asgard był rajem wojowników i miejscem, gdzie przebywali bogowie. Prowadziły do niego setki drzwi. Belkami były włócznie, a dachówkami tarcze. Wojownicy opuszczali pałac zmarłych tylko po to, by ćwiczyć się w sztuce wojennej i wojskowej. Asgard został wybudowany na wschód od Wanaheimu. Mury obronne wybudował pewien Olbrzym, który w zamian chciał pojąć za żonę Freję, zażądał również Słońca i Księżyca. Jednak dzięki sile Thora i sprycie Lokiego, Freja nie została żoną owego Olbrzyma. Mimo iż Wanaheim jest starszy, większość bogów ma swoje siedziby w Asgardzie – z wyjątkiem Njorda, Frei, Hel oraz Agir i Ran. Trzy najwspanialsze pałace należą do Odyna: Walaskjalf, Gladsheim oraz Walhalla. Żona Odyna, Frigg obrała za swój pałac Fensalir, gdzie tka chmury. Mianem największego pałacu szczyci się siedziba Thora Bilskirnir, która znajduje się w rejonie Thrudheim. Pałac Baldura zwie się Breidablik, natomiast siedziba Ullra to Ydalir. Himinbjörg strzeże Heimdall, a wszystkie sądy rozstrzyga Forseti w Glitnir. A w krainie Folkvang w pałacu Sessrumnir zasiada Freja.

Alfheim – w mitologii nordyckiej kraina położona pomiędzy niebem a ziemią, zamieszkana przez Elfy. Jest to kraina położona na południowy wschód od Oslo, i na północ od Goeteborga, między rzekami Gautelfr i Raumelfr. Alfheim to kraina dzikiego, surowego piękna natury nieskażonej cywilizacją. Lasy są pełne jeleni, reniferów i karibu a w strumieniach roją się ryby. Wiosną, latem i jesienią oczekujący mieszkają pod gołym niebem, przemieszczając się z miejsca na miejsce i ucztując w zaimprowizowanych halach. Każdy sezon kończy wielka uczta, zwana Festynem Opadłych Liści, która odbywa się późną jesienią. Zimy są tu surowe, a mieszkańcy chronią się przed śniegiem i mrozem w magicznie zapieczętowanych jaskiniowych domostwach. Kraina sprawia wtedy wrażenie opuszczonej i bezludnej. Frey i Freya nie mają stałych siedzib, podobnie jak mieszkańcy wędrując i wypoczywając zależnie od chwilowej zachcianki. Lasy Alfheimu zamieszkują driady, nimfy, asrai i inne pokrewne elfom istoty, które zwykły uwodzić nierozważnych podróżnych, czyniąc ich więźniami swych uroków i piękna natury.

Wanaheim to położona na pierwszej warstwie Ysgardu boska kraina, będąca domem dla grupy nordyckich bóstw zwanych Wanami, które są mniej związane z walką i brutalnością jak Asowie. Są to: Uller - bóg łucznictwa, Njord - bóg morza oraz jego dzieci, bliźniacy Frej i Freja, bóstwa ognia, pasji, żyzności płodności. Frej jednak więcej czasu spędza w swym ukochanym Alfheimie, a Freja na mocy starożytnego paktu pokojowego z Asami przez pół każdego roku przebywa w Asgardzie. Leży na pełnym mew i kormoranów wybrzeżu potężnego oceanu. Niebo jest zwykle zachmurzone, a w nocy znad wody przychodzą kłęby gęstej mgły. Większość mieszkańców skupiona jest wokółFolkvangu - Pola Ludu, na którym znajduje się pałac Freji - Sussrumnir, zamieszkały przez grupę einheriar. Sussrumnir wyróżnia się błyszczącym biało bukowym dachem z domieszkami srebra i umeblowaniem z nieobrobionego drewna orzechowego. Belki podtrzymujące dach to pnie drzew, z których połowa wciąż żyje, a połowa jest uschnięta, symbolizując połowiczną obecność Freji w Wanaheimie. Tu w porze zasiewów i żniw odbywają się festiwale obfitości.

Muspellheim – w mitologii nordyckiej królestwo ognia. Mieszkają w niej Giganci ognia ze swym władcą, Surtrem. Jest ogniem, podczas gdy leżąca na północ od niego kraina Niflheim jest lodem. W wyniku zmieszania obu w przepaści Ginnungagap z topniejącego lodu powstała woda. Z iskier z Muspellheimu powstały planety, komety i gwiazdy. Pomiędzy Niflheimem a Muspellheimem leży Midgard - siedziba ludzi. Kraina Muspelheim leży na pojedynczej, gigantycznej bryle, w której najwyższym punkcie leży wulkaniczny łańcuch, zwany Kręgosłupem Węża. To tam leży większość siedzib gigancich klanów, a wszystkie przełęcze znajdują się pod stałą obserwacją. Olbrzymy wzniosły niezliczone strażnice i cytadele, służące jako punkty obrony w nieustających wojnach, które toczą między sobą. Tuż poniżej najwyższego szczytu znajduje się legendarna dolina Złotej Mgły, gdzie olbrzymi farmerzy uprawiają ogniste ziele, verdobbę i różne odmiany jadalnych drzew o czarnej korze. Jedynym płynem w Muspelheimie jest Ołowiane Jezioro, zbiornik płynnego metalu, w którym olbrzymy topią swoich przestępców. Władcą krainy jest Surtr, bóg ognistych olbrzymów, dzielący swój czas tutaj z władaniem wspólnie z Thrymem Jotunheimem. Jego kwaterą jest Iglica Surtra, wyniosła wieża z czarnego kamienia i utrzymująca się w całości bardziej dzięki magii niż solidnej konstrukcji. Mieszkają tam zastępy pobożnych ognistych olbrzymek służących jako jego kapłanki. Cytadela jest obiektem częstych najazdów ognistych olbrzymów, próbujących pochwycić kapłanki i uczynić z nich żony. Największą z muspelheimowskich manufaktur są Kuźnie Surtra - niesamowitych rozmiarów warsztat, z miechami wielkości domów, kowadłami w rozmiarach wozów i piecach, w których płoną całe lasy. Wytwarza się tu broń na potrzeby całego rodzaju olbrzymów. Nadzorcą Odlewni Brody Surtra, odpowiedzialnym za pracę kuźni i za tutejsze legiony niewolników jest Glammad Hałaśliwy, którego łowcy zapuszczają się w poszukiwaniu siły roboczej na całą pierwszą warstwę Ysgardu. Jego sposobem na łamanie ich woli jest ogień, łamanie kości i pierścienie regeneracji. Ostatecznym celem Kuźni jest uzbrojenie gigantów do walki podczas Ragnaroku. Surtr dąży do tego niespiesznie, wiedząc, że wszystko zostało przepowiedziane dawno temu. Jedynym na Muspelheimie osiedlem, nie będącym twierdzą jest Njarlok, wioska rządzona przez Svaling-Ofena Prawego, pełnego miłości własnej olbrzyma, od lat walczącego o utrzymanie władzy. Rządzę krwi zastąpiła u niego chciwość, a wioska pod jego przewodnictwem usiłuje handlować obsydianem i kamiennymi pługami, pożądanymi przez mieszkańców Jotunheimu. Częściej jednak olbrzymy dają upust swej naturze, wyruszając na łupieżcze wyprawy do Asgardu, Wanaheimu i Alfheimu.

Helheim - w mitologii nordyckiej jeden z Dziewięciu Światów, świat zmarłych. Królowała nim Hel. Ludzie często zaklinali się na ten świat, mówiąc: "Na Helheim!" Zmarli którzy nie trafią do Walhali albo do Folkwangu, lądują tutaj. Jest to zimne, ciemne i pozbawione miejsce, pełne nieszczęśliwych dusz ludzi, którzy zmarli z powodu wieku lub chorób.

Niflheim - to mroźna kraina oszronionych olbrzymów. Mieści się na północ od Ginnungagap. Jest światem wiecznie skutym lodem. Pokrywa ją mgła. Niflheim zwany też Rozpaczą Ludzi Północy. Chłodniejsze powietrze rodzi nieustanną mgłę, która wiruje i zawija się wokół drzewnych gałęzi i dziwnych urwisk wyrastających znikąd by zapadać się równie szybko. Szare opary skutecznie ograniczają pole widzenia do najwyżej 30 metrów. Niemożliwe jest zatem prowadzenie walki na dystans. Każde suche ubranie w zastraszającym tempie nasiąka tu wodą a metal pokrywa się rdzą. Tylko dobrze zabezpieczone przedmioty mogą się oprzeć śliskim palcom nieustępliwej mgły.

Nidavellir/Svartalfheim - w mitologi nordyckiej jeden z Dziewięciu Światów, znany jako ojczyzna Krasnoludów. Znajdował się na środkowym poziomie Yggdrasilu razem z Midgardem i Svartalfheimem. Kraina ta nie posiadała władcy lub był on nieznany z imienia. Krasnoludy są przeważnie nazywane Mrocznymi Elfami. Przebywa tu także nordycki bóg Hod Ślepy, wygnany z Asgardu po ogłoszeniu przez Norny przepowiedni, że zabije Baldura włócznią z jemioły. Nidavellirskie krasnoludy przypominają te z Materialu, różni je jednak ponadprzeciętny talent do magii. Charakteryzują się oschłością, chciwością i materializmem. Przybyszów traktują neutralnie, nie mając litości jedynie dla złodziei. Nordyckie krasnoludy dzielą się na dwa klany - Durinów, którzy specjalizują się w wytwarzaniu i sprzedaży magicznej broni wszystkim chętnym (za wysoką cenę) i Modsognorów, którzy wyrabiają nieofensywne magiczne przedmioty i handlują tylko z Asami.

Jotunheim co oznacza Ziemia Olbrzymów, to leżąca na pierwszej warstwie Ysgardu boska kraina Thryma, boga lodowych olbrzymów oraz Surtra, boga ognistych olbrzymów. Oprócz lodowych i ognistych mieszkają tu także górskie, chmurowe i burzowe olbrzymy. Dla mniejszych istot jest to miejsce niebezpieczne, a dla znienawidzonych przez olbrzymy krasnoludów i gnomów wręcz śmiertelnie groźne. Giganci są skorzy do bitki, przebiegli, a nade wszystko nie cierpią głupców i słabeuszy. Jedyną metodą na zaskarbienie sobie ich szacunku jest pokonanie ich czy to w pojedynku muskułów, czy myśli. Jest to górzysta kraina ognia i mrozu, pełna wulkanów i lodowców ziemia opustoszałych równin i pokrytych śniegiem gór. Roślinność jest skąpa i prymitywna - głównie wynędzniałe sosny, jemioła i trawy wysokogórskie. Jotunheim leży stosunkowo blisko Asgardu, a granicę między tymi dziedzinami stanowi rzeka Ifing. Na jej brzegu czternastu gigantów z klanu Volsing prowadzi przeprawę promową w obie strony. Olbrzymi prom jest w stanie pomieścić tysiąc ludzi i pół tysiąca kuców. Największą twierdzą i miastem olbrzymów jest Utgard, służący czasem za kwaterę Thryma. Jest to miejsce potężnie ufortyfikowane i chronione potężnymi iluzjami. Miastem rządzi król Utgard-Loki, trzymający pieczę nad swa radą jarlów siła swej woli. Jest to górski olbrzym, który opanował tajniki magii. W Jotunheimie znajduje się Studnia Mimira, położona w dolince pomiędzy dwoma górami, w pobliżu odnogi Yggdrasilu. Zaczerpnięcie wody ze studni stale zwiększa mądrość pijącego. Studni strzeże górski olbrzym Mimir Mądry, dopuszczający do niej tylko olbrzymów i wyznawców nordyckich bogów. Inni są zabijani. Sam Mimir odpowiada tylko przed bóstwami nordyckimi lub olbrzymów.

Midgard - w mitologii nordyckiej jeden z Dziewięciu Światów, kraina ludzi. Leży po środku Yggdrasilu.

Mit o stworzeniu świata Na południe od Ginnungagapu leżało Muspellheim - kraina ognia władana przez Surtra - olbrzyma ognia, który swoim gorącym oddechem topił lody Ginnungagap. Z lodowców tych powstały zatrute wody Niflheim – kraina ciemności, mgieł i zamieci. W Niflheim płynęła Eliwag, rzeka północna która pieniła się o lodowce, lecz nie zamarzała dzięki tchnieniu Surt. Z piany wód Eliwag narodził się Ymir - praojciec olbrzymów. Uśpiony Ymir zrodził parę obu płci i chłopca Ergelmira, z których powstała rasa Thursonów. Z Ymira narodziła się również krowa karmiąca swym mlekiem Thursonów. Audumla, bo tak się nazywała krowa, przez 3 dni lizała sól z lodowca. Po trzech dniach powstał z niego najstarszy z Asów, Buri. Syn Buriego poślubił Bestlę, córkę olbrzyma Baldrona. Z tego związku narodzili się Odin, Wil i We. Synowie Buriego by zatrzymać rozrastanie się Ymira i plenienie się Thursonów zabili ich praojca. Nieliczni z nich ocaleli z powodzi krwi swego stwórcy. Odin, Wili i Wi następnie cisnęli martwego Ymira w pustkę a z jego ciała stworzyli Ziemię, którą ponieważ była ciemna i markotna oświetlili iskrami z kuźni Surtra tworząc gwiazdy. W środku Ziemi postawili Midgard siedzibę ludzi a na wybrzeżu Jötunheim siedzibę olbrzymów. Ostatnie były karły stworzone z drobnych kostek Ymira. 4 z nich stanęło na rogach świata Austrii (wschód), Westrii (zachód), Sudrii (południe) i Nördii (północ). Reszta karłów powędrowała, gdzie chciała, wszyscy ruszyli za Modsognirem i Durim którzy powędrowali do podziemnych korytarzy gór i u korzeni drzew ulepili inne karły. Tak narodził się Dwalin, on zabrał część karłów na powierzchni i osiadł nad morzem. Asowie lubili przebywać w Midgarze, Odin, Wili i We którzy ujrzeli Askę (jesion) i Emblę (wiąz) dali im dech i życie oraz możność poruszania i rozum a ostatni zmysły, tak pokazali się ludzie. Asowie przekazali im we władanie Midgard, pozwolili im się plenić i stali się ich bogami. Następnie ujrzawszy że ludzie zasiedlili Midgard postanowili zbudować sobie siedzibę i tak w Midumheimie (środkowym Asgardzie) wznieśli swój gród. W środku Asgardu rośnie wielki jesion zwany Yggdrasil, nad nim rozpościerają się konary trzymające cały nieboskłon, ma 3 korzenie które docierają do wszystkich światów. Jednym z nich czerpie soki z Asgardu. Spod Yggdrasila bije źródło Urd, nieskazitelnej wody której łyk daje poznanie przeszłości. Pod nim mieszkają też Norny, podlewające go codziennie. Drugi korzeń Yggdrasila siega aż do Niflhel gdzie wąż Nidhögg podgryza go i zatruwa jadem. Gdyby nie Norny z jego powodu usechłby on a z nim cały świat. A trzeci korzeń sięga do Jötunheim gdzie przy cudownym źródle siedzi Mimir mędrzec, zwany tak stąd że codziennie nabiera wody w swój róg Giallar i upija łyk. Odin za jego pozwoleniem napił się z jego kielich za cenę oka. Przy Yggdrasilu mieszkają również Orzeł wiedzący o wszystkim co się dzieje na swiecie, wiewiórka Rotatosk niosąca wieści między Orłem a Nidhöggiem, 4 jelenie Dainn, Dwalin, Dunair i Dyrathoor, wraz z najróżniejszym robactwem podgryzają one Yggdrasila, usechłby on gdyby nie wody Urd. Tam też zbierają się bogowie by radzić nad losami świata i sprawować sądy. Asgard jest piękna krainą wiecznej wiosny, w niej stoi gród Asów zwany Gladsheim pokryty złotem. W nim bogowie zbierają się by sądzić i biesiadować. Jest tam jeszcze druga halla zwana Vingolf dla bogiń. Równina Asgardu zwie się Idawall na niej zanim padły słowa przepowiedni Asowie postawili pierwsze ołtarze i światynie by nauczyć ludzi jak czcić bogów. Tu też Asowie postawili kuźnie z której wykuwali wszystko ze złota, tu też grali i urządzali uczty. W centralnym punkcie stoi Hlidskjult na którym zasiada Odin, by widzieć wszystko co dzieje się w Asgardzie i na ziemi. Z Ziemią Asgard łączy się za pomocą mostu Bifrost (Tęcza), którego strzeże jasny bóg Heimdall. Jest tam też Valhalla dla poległych w boju bohaterów, mających wesprzeć bogów w dniu Ragnarök. Cała jest ze srebra i ma 540 drzwi, ściany ma z włóczni srebrem kutych, sufit z tarcz a na stołach leżą zbroje. Codziennie bohaterowie wyruszają do walki z Wilkiem, żaden z nich nie odnosi ran, a wieczorem biesiadują z Odinem przy którym siedzą wilki Gere i Freke a na jego ramionach kruki Higinn (rozum) i Munnin (pamięć). Bohaterowie piją miód i piwo, a jedzą mięso cudownego Dzika Saehrimnira, który codziennie przyprawiony i ugotowany nazajutrz odżywa. Usługują im Valkyrie. Dziewice te są wysyłane na bitwy by wybierać wojowników którzy umrą a potem zaprowadzić ich przez Valgring do Valhalli. Tych dzielą między siebie po połowie Odin i Freya. Thor drugi najmocniejszy po Odinie żyje w Bilskermer w Thrudheimie , skąd przez rzeki Kornt, Örmt i Kervauga udaje się do Jötunheim by walczyć z Thursami. Niflhel to kraina najgłębsza i najstraszniejsza, włada nią upiorna bogini Hel. Strzeże spokoju tych którzy nie zostali wybrani. Mieszka w wielkim i ponurym dworze, bronionym murami i kratami zwanymi Eljundir. Wewnątrz stoi stół Hungr (głód) a na nim nóż Sultr (łaknienie). Hel jest półtrupem półkobietą ubraną w suknie Mdłość i spoczywa na łożu Kör (Letarg). Kto raz zawita do jej królestwa nie znajdzie wyjścia. Bogini wyprowadza zmarłych z grobu i chroni przed niebezpieczeństwami tej podróży. Niektórzy co uciekli bogini nawiedzają świat jako upiory, tych się pali lub zabija ponownie. Topielców zaś bierze pod opiekę Ägir gdzie w swojej siedzibie zajmują się nimi jego 9 córek i żona Ran. Do Niflhel trafiają również najwięksi bohaterowie, królowie i höwdingowie (przywódcy drużyny skandynawskiej), oni wybrani szczególnym losem bawią się i ucztują by w odpowiednim czasie otrzymać znak i pomóc bogom w dniu ragnarök. Oni nie są pod władzą Hel.